.jpeg)
%20Godot13.jpg)
_heic.png)
Enkele opmerkingen over geweld, vrede en de toekomst van Israël
Het meeste geweld en de vernietiging vonden plaats in de tijd dat opstanden leidden tot interne oorlogen, toen veroveringsoorlogen werden uitgevochten of direct na de overwinning van nieuwe heersers. (Bijvoorbeeld de gewelddadige vernietiging toen de Perzen Israël in 614 na Christus veroverden). De geschiedenis lijkt echt gevuld met het doden van mensen en vernietiging van levens, maar tegelijkertijd is een tijdspanne van 3200 jaar bijna onvoorstelbaar.
Ook van grote invloed waren vervolging en het weren van mensen uit bepaalde plaatsen. Een van de meest omstreden locaties was bijvoorbeeld de Tempelberg. Sinds de tijd van Constantijn (Byzantijnse tijd) was de regel dat de Tempelberg was het de Joden verboden om bidden en dat Joden niet in Jeruzalem mochten wonen. Tegelijkertijd bloeide het Joodse leven rond het meer van Galilea en overleefde nabij Jeruzalem. En na de Arabische gevangenneming van Jeruzalem, eeuwen later de Joden waren toegestaan rug naar binnen de stad. In 1099 de kruisvaarders brutaal vermoord de bevolking van Jeruzalem. Christaines teruggewonnen de stad en Joden waren nog een keer verboden naar binnenkomen de Jeruzalem. Echter deze wetten waren niet als streng gebruikt in allemaal periodes en opwekking nog altijd gebeurd. De bekend joods reiziger, Benjamin van Tudela vermeldde in 1173 dat een Joodse gemeenschap in de buurt van de toren van David woonde. Toen in 1244 Jeruzalem werd veroverd door clans van Khwarezmian Turken opnieuw bijna alle inwoners (Chirstian en joden) werden gedood. In de 13e eeuw onder de heerschappij van de Mamelukken mochten zowel Christenen als Joden gedeeltelijk terugkeren. Af en toe lieten de moslimheersers religieuze gebouwen herbouwen. Maimonides (Rambam) begon de Rambam-synagoge in 1267 in Jeruzalem en het is vandaag nog steeds in gebruik. Ook enkele kerken werden in deze periode gerestaureerd.
Onder Ottomaanse heerschappij groeide de religieuze tolerantie en groeide de aanwezigheid van Christenen in Israël en Jeruzalem sterker. katholiek en Orthodox kerken kan nog altijd zijn gevonden van bijna duizend jaar geleden.
Terwijl joods opwekking begonnen traag waren er ook gemeenschappen die door de middeleeuwen leefden zoals veiliggesteld (Szfat), Tiberias, Jeruzalem en Hebron. Deze gemeenschappen en andere groeiden sterk na 1492, toen de Spaanse inquisitie dwong Joden om te vluchten naar het Ottomaanse rijk. In de tweede helft van de 19e eeuw, toen de Ottomaanse macht zwakker werd, namen de Joodse terugkeer (aliyah) snel toe. De wederopbouw en de bouw namen snel toe. (zie ook het hoofdstuk: Synagogen & Yeshiva's ). Hoewel religieuze motieven en zionistische motieven duidelijke redenen waren voor Joodse migratie, vóór 1948 (en mogelijk vóór de jaren zestig waren voornamelijk vluchtelingen die op de vlucht waren voor geweld en vervolging in Europa maar ook in Azië (Midden-Oosten). Vóór de heropleving van de Joodse gemeenschappen zorgde geweld en vervolging ervoor dat Joden van het ene land naar het andere vluchtten, maar toen 'Eretz Israel ' werd een optie en de banden werden aangehaald en steeds meer Joden vluchtten naar Israël/Palestina.
Daarnaast Joodse migratie De Arabische migratie nam sterk toe als gevolg van de economische vooruitgang in Israël. Christelijke gemeenschappen lijken voornamelijk te zijn gegroeid uit religieuze motieven om oude banden nieuw leven in te blazen naar Israël. Deze is te zien in de geschiedenis van een groot aantal gerestaureerde kerken in Israël. (Zie hoofdstuk: Kerken & kloosters ). De meeste van deze kerken en kloosters werden gebouwd, gereconstrueerd of vergroot bovenop oude Byzantijnse of middeleeuwse kerkfundamenten. Deze uitbreiding zette zich voort onder de Britse bezetting.
Onder Ottomaanse heerschappij groeide de religieuze tolerantie en de christelijke aanwezigheid in Israël en Jeruzalem werd sterker. Katholieke en orthodoxe kerken zijn nog steeds te vinden van bijna duizend jaar geleden. Terwijl de Joodse opwekking traag op gang kwam, waren er ook gemeenschappen die in de middeleeuwen leefden, zoals Safed (Szfat), Tiberias, Jeruzalem en Hebron. Deze en andere gemeenschappen groeiden sterk na 1492 toen de Spaanse inquisitie de joden dwong naar het Ottomaanse rijk te vluchten. In de tweede helft van de 19e eeuw, toen de Ottomaanse macht zwakker werd, namen de joodse terugkeer (aliyah) snel toe. (zie ook het hoofdstuk:Synagogen & Yeshiva's). Hoewel religieuze motieven en zionistische motieven duidelijke redenen waren voor Joodse migratie, waren veel immigranten vóór 1948 (en mogelijk vóór de jaren zestig vluchtelingen die op de vlucht waren voor geweld en vervolging in Europa en in het Midden-Oosten. Zodra 'Eretz Israel' een optie werd, kwamen steeds meer Joden gevlucht naar Israël/Palestina. Naast deze Joodse migratie nam de Arabische migratie sterk toe, vooral als gevolg van de economische vooruitgang in Israël. Christelijke gemeenschappen lijken voornamelijk te zijn gegroeid uit religieuze motieven om de oude banden met Israël nieuw leven in te blazen. Dit is terug te zien in de geschiedenis van een groot aantal gerestaureerde kerken in Israël. (Zie hoofdstuk:Kerken & kloosters). De meeste van deze kerken en kloosters zijn gebouwd, gereconstrueerd of vergroot bovenop oude Byzantijnse of middeleeuwse kerkfundamenten. Deze uitbreiding zette zich voort onder de Britse bezetting.
.jpg)
Tempelberg, de meest heilige plaats van het jodendom sinds 3000 jaar.
"Long before 1948, from the 6th century BC 'Eretz Israel' was both safe haven for refugees & a religious homeland".
And of course the Jewish people are the indigenous people of the land of Israel and they will always return.
Als we kijken naar de geschiedenis van Israël het lijkt redelijk om te zeggen dat 'er zoveel Joodse mensen, Samaritanen en later ook christenen in Israël waren', maar wegens massamoorden, vervolging en verdrijving door veelal kwaadaardige heersers van buitenlandse rijken hun aantal werd klein tijdens de middeleeuwen tot het midden van de 19e eeuw. Ook natuurrampen droegen hieraan bij. Dit geweld gedurende deze 3000 jaar geschiedenis kan zeker niet aan één specifieke groep worden toegeschreven. Alle buitenlandse rijken hadden hun aandeel in 'dit kwaad' en ook de joden gebruikten geweld in hun vroege koninkrijken en kwamen met geweld in opstand tegen buitenlandse heersers of namen deel aan oorlogen. Het lijkt erop dat geen enkel rijk overleefde zonder een succesvol leger. niettemin de machtige heersers waren het meest verantwoordelijk voor vervolging en geweld, terwijl de kinderen en vreedzame burgers helaas het slachtoffer waren.
Hoewel Israël werd leeg en onderontwikkeld tijdens de middeleeuwen, vervaagde het religieuze belang van Israël echter nooit, wat leidde tot zowel de heropleving van het christendom als het jodendom. Deze religies zijn voornamelijk inheemse religies uit Israël, terwijl ze zich deels in andere landen (Midden-Oosten en Europa) hebben ontwikkeld. Deze religieuze opleving lijkt te hebben versterkt de latere seculiere beweging voor een nieuw Israël. Veel orthodoxe joden streven echter, net als de meeste christenen, niet naar enige politieke macht, staat of entiteit op basis van hun religie. En zeker religie was nooit zo belangrijk als de 'wil om te overleven in plaats van weer slachtoffer te worden van geweld'. Of je het er persoonlijk mee eens bent of niet de verklaring van Golda Meir "Israël zelf is de sterkste garantie tegen een nieuwe Holocaust" weerspiegelt deze gevoelens van veel Joden na de Holocaust, na het geweld in Israël en na elke terugkerende gebeurtenis van antisemitisme in de wereld. Vanuit historisch oogpunt dit gevoel (en ook de seculiere wens om een Joodse onafhankelijke staat te herscheppen) is hierna niet moeilijk te begrijpen heel lange geschiedenis van zoveel geweld in Israël, in Europa en zelfs in de Midden Oosten.
Kortom: " Lang voor 1948, al in de 19e eeuw was 'Eretz Israel' zowel een vluchteling of een veilige haven & een religieus thuisland". Zonder erkenning en respect voor deze en andere historische feiten en gevoelens, zullen mensen het Joodse volk niet echt kunnen begrijpen. Maar het bereiken van vrede vereist veel meer dan zulke gevoelens of historische kennis. Vrede moet worden gedeeld door alle mensen in Israël en democratie en preventie van geweld kunnen daartoe leiden manier.
Hoewel Israël tijdens de middeleeuwen leeg en onderontwikkeld raakte, is het religieuze belang van Israël echter nooit vervaagd, wat heeft geleid tot zowel de heropleving van het christendom als het jodendom. Deze religies zijn voornamelijk inheemse religies uit Israël, terwijl ze zich deels in andere landen (Midden-Oosten en Europa) hebben ontwikkeld. Deze religieuze opleving lijkt de latere seculiere beweging voor een nieuw Israël te hebben versterkt. Veel orthodoxe joden streven echter, net als de meeste christenen, niet naar enige politieke macht, staat of entiteit op basis van hun religie. De twee belangrijkste redenen waren de eeuwenoude wens om terug te keren naar Eretz Israel en de 'wil om te overleven in plaats van weer slachtoffer te worden van geweld'. Uiteindelijk werd deze wens om te overleven een belangrijke reden om een onafhankelijke staat op te richten in plaats van te vluchten van een gevaarlijk naar een veilig land zoals de afgelopen duizenden jaren is gebeurd.
'Wie een ziel vernietigt, wordt beschouwd alsof hij een hele wereld heeft vernietigd en wie een leven redt, wordt geacht een hele wereld te redden.'
Talmoed
Martin Luther King: "My people were brought to America in chains. Your people were driven here to escape the chains fashioned for them in Europe. Our unity is born of our common struggle for centuries, not only to rid ourselves of bondage, but to make oppression of any people by others an impossibility."
Of je het er nu persoonlijk mee eens bent of niet, de uitspraak van Golda Meir "Israël zelf is de sterkste garantie tegen een nieuwe Holocaust" weerspiegelt deze gevoelens van veel Joden na de Holocaust, na geweld in Israël en na elke terugkerende gebeurtenis van antisemitisme in de wereld. Historisch gezien is dit gevoel (en ook de seculiere wens om een Joodse onafhankelijke staat te herscheppen) niet moeilijk te begrijpen na deze zeer lange geschiedenis van zoveel geweld binnen Israël, in Europa en zelfs in het Midden-Oosten._cc781905- 5cde-3194-bb3b-136bad5cf58d_Kortom: "lang voor 1948 was 'Eretz Israel' al in de 19e eeuw zowel een vluchteling als een veilige haven en een religieus thuisland". Zonder erkenning en respect voor deze en andere historische feiten en gevoelens, zullen mensen het Joodse volk niet echt kunnen begrijpen. Maar het bereiken van vrede vereist veel meer dan zulke gevoelens of historische kennis. Vrede moet worden gedeeld door alle mensen in Israël. Democratie, wijsheid en preventie van geweld kunnen leiden tot de juiste weg.
Vandaag de dag zijn er nog steeds allerlei soorten politiek en gevechten aan de gang en moeten ze stoppen voordat ze escaleren in geweld. In alle wrede oorlogen van de afgelopen millennia zijn vele levens verloren gegaan. Dit prachtige land zou de geschiedenis moeten gebruiken om alles wat zo kostbaar is te delen en te behouden, ongeacht welke politieke richtingen worden gekozen. Naast het versterken van de democratie zou ook de rol van vrouwen moeten groeien. Vrouwen speelden duidelijk een belangrijke rol in de geschiedenis van Israël ( zie link ) en dit toekomst ziet er veelbelovend uit, want na Golda Meir, steeds meer vrouwen nemen tegenwoordig zitting in de Knesset.
Misschien zou het verhaal van Abrahams put in Beersheva vaker gedeeld moeten worden. Abraham symboliseert opoffering, moed, geloof, vrede en gastvrijheid. Het verhaal van Abraham is een universeel verhaal dat als uitgangspunt dient voor de drie grote wereldreligies; Jodendom, Islam en Christendom. Het gaat goed met Abraham werd bezocht door de Egyptische president Anwar Sadat met premier Menachem Begin omdat dit de plek was waar een duizenden jaren geleden was er een vredesverdrag getekend tussen Abraham en de Filistijnse koning Abimelech. Of mensen kunnen de woorden achterlaten en de onlangs geopende lopen Sanhedrin-pad. Deze 70 km lange route onthulde nieuwe archeologische vondsten maar nog belangrijker, de Trail verbindt oude plaatsen uit het jodendom, het christendom en de islam in het prachtige Galilea.
(foto: Herman de Vries)
(photo: Herman de Vries)
'Als je vijand honger heeft, geef hem dan te eten, als hij dorst heeft, geef hem dan water te drinken.'
Mishlei/Spreuken25:21
'Bessed zijn de vredestichters, want zij zullen kinderen van God worden genoemd.'
Misschien is het verhaal van Abrahams goed inBeershevavaker gedeeld moeten worden. Abraham symboliseert opoffering, moed, geloof, vrede en gastvrijheid. Het verhaal van Abraham is een universeel verhaal dat als uitgangspunt dient voor de drie grote wereldreligies; Jodendom, Islam en Christendom. Abrahams bron werd bezocht door de Egyptische president Anwar Sadat met premier Menachem Begin omdat dit de plaats was waar duizenden jaren geleden een vredesverdrag was ondertekend tussen Abraham en de Filistijnse koning Abimelech. Of mensen kunnen de woorden achterlaten en de onlangs geopende Sanhedrin Trail lopen. Deze 70 km lange Trail onthuld nieuwarcheologische vondsten maar belangrijker is dat de Trail oude locaties uit het jodendom, het christendom en de islam in het prachtige Galilea met elkaar verbindt.(foto: Herman de Vries)
2022 - Website & tekst- Dirk-pieter Mellema